Ben ik echt zwanger? Ik kon het niet geloven! Maar ik zag toch echt twee streepjes op de test. Dolgelukkig waren wij met het nieuws! En toch had ik totaal geen rust in mijn lijf. Ik voelde mij niet zwanger, ik had geen zwangerschapskwaaltjes. Ik voelde onrust en intuïtief voelde ik aan dat we deze zwangerschap niet gingen voldragen. Ik kan nog steeds mijn vinger er niet op leggen of uitleggen hoe dat voelt, maar het was een gevoel, een onrust die door je systeem raast.
Een stem diep in je hart die het beter weet en dit zachtjes influistert.
Elke dag die voorbijging, ging gepaard met “spotten”, elke keer op het toilet keek ik met een benauwd gevoel en hartkloppingen in mijn onderbroek. Onbewust op zoek naar bevestiging van mijn gevoel, zo bang was ik om bloed te verliezen. Zodra ik iets voelde, rende ik naar het toilet. Ik kende al onzekerheid tijdens het zwanger worden maar dit was onzekerheid 2.0. Ik ben zwanger en diep in mijn hart wist ik dat er een tijd zou komen van afscheid.
Toch bleef ik testen, de streepjes werden duidelijker. Maar de onrust bleef. We vertelden het beperkt aan vriendinnen en familie. Ik zocht op elke mogelijkheid naar bevestiging in mijn gevoel, maar ook naar het tegenbewijs. Bewijs dat het wél goed zou aflopen.
Bij 7 weken en 3 dagen zwangerschap kwam deze dag. Ik werd wakker met een heel duidelijk en bevestigend gevoel en de nood om naar het toilet te rennen. Eenmaal daar werd alles duidelijk, ik had een flinke bloeding en mijn wereld stortte even finaal in. Huilend belde ik mijn partner op of hij terug naar huis kon komen. Direct daarna belde ik ook mijn moeder op, verlangend naar troost en geborgenheid zoals alleen een moeder die kan geven.
Tegen beter weten in belden we samen de verloskundige. Bloedverlies in de zwangerschap is niet per se slecht nieuws. Het gaat ook vaak wel goed, maar ik wist beter. We mochten langskomen voor een echo en kregen de bevestiging.
Ik heb een miskraam
Weg was onze droom, ons eerste kind en ons toekomstbeeld. Ons geluk viel op dat moment compleet in duigen. Ik had al weinig (zelf)vertrouwen en contact met mijn lichaam, maar was dit op dat moment helemaal kwijt.
Op dat moment liet ik alles even los. Ik besloot om verdriet toe te staan en mijn verhaal te delen met anderen omdat dit onderwerp bespreekbaar mag en moet blijven. Ik had de behoefte om over mijn miskraam te praten en te delen. Ondanks de taboe die hierop lag en mogelijk nog ligt. Hoe meer vrouwen ik sprak, hoe vaker ik hoorde “Oh, dat heb ik ook gehad”.
1 op de 4 vrouwen heeft te maken met een miskraam in haar leven
Dat is echt enorm veel. Ik hoop dat wanneer jij hier mee te maken hebt gehad dat je de ruimte hebt gevonden om erover te praten. Zo niet, weet dat je altijd welkom bent om je verhaal te delen. Met “Bij Aimée” hoop ik dat we samen een platform creëren waarin alles bespreekbaar is. Van onzekerheden tot angsten die we ervaren. Je bent welkom precies zoals je bent.
Voel jij behoefte om angsten en onzekerheden te bespreken? Reageer dan onder deze post of stuur mij een DM op mijn instagram
One Response